Esta morrendo a natureza?

Qué hai de verdade e de ficticio neste artigo?

É misterioso e aínda non hai explicación científica: desde os últimos días do ano pasado rexístranse mortes case simultáneas de peixes, aves e outras especies en catro continentes. O primeiro destes fenómenos que se fixo público aconteceu en Maryland, a finais de decembro: dous millóns de peixes apareceron mortos nas praias da baía de Chesapeake. Días despois, en Arkansas: amenceron 5000 merlos mortos nas rúas e 200.000 peixes mortos no río Arkansas. Noticias parecidas comezaron a vir de diferentes recunchos do mundo.

Na praia inglesa de Thantet, condado de Kent, atopáronse estrelas de mar, cangrexos, esponxas, langostas, caracois e anémonas sen vida; en Nova Zelandia, centenares de peixes e decenas de pingüíns; no sur de Vietnam, 150 toneladas de peixes; polbos no porto de Vila Nova, Portugal, centenares cada mañá desde o 3 de xaneiro; 400 tórtolas caídas das árbores, mortas, en Faenza, ao norte de Italia, o 6 de xaneiro; perdas similares en Arxentina (100 toneladas de peixes no río Paraná), Brasil (15 toneladas de sardiñas, corvinas e peces gato), en Chile (máis dun millón e medio de langostinos na praia de Quenchi, Chiloé), en Canadá, Alemaña e outros países. Son feitos que se rexistraron antes. O que hoxe chama a atención é a súa coincidencia no tempo.

Abundan as explicacións máis diversas desta suposta anomalía, aínda que o certo é que as investigacións non arroxaron resultados firmes. Máis ben ao revés: espertan novas preguntas. Unha sorte de envelenamento xeral? Non se acharon até agora elementos que confirmen esta hipótese. O uso de pesticidas? Isto poderíase aplicar coas aves, dificilmente cos peixes. Hai inferencias místicas: achégase o ano 2012, portador da Apocalipse. Outras son francamente disparatadas. Un veterinario sueco explicou así a morte duns cen corvos en Suecia: "A nosa teoría principal é que os fogos artificiais asustaron ás aves e estas pousáronse na ruta, pero o cansazo impediulles levantar voo e atropelounas un coche" (www.rawstory.com, 5-1-11). Debe ser un automóbil formidable.

Algúns expertos propoñen que a causa radica na brecha aberta no polo norte do campo magnético da Terra, que a envolve e protexe dos ventos solares e da caída de asteroides e outros obxectos que vagan no espazo (//earthfrenzyradio.com, 6-1-11). Para as aves, vai. E os peixes? O voceiro da Comisión de Pesca de Arkansas, Keith Stephens, opina que os peixes tambor que terminaron en Chesapeake poderían ser vítimas dunha enfermidade, dado que todos pertencían á mesma especie. Non deixa de ser unha especulación. Tamén se menciona o quecemento global e é ben probable que todos eses factores inflúan. Pero o problema de base radica noutro lugar.

O Fondo Mundial para a Natureza (WWF, polas súas siglas en inglés) acaba de dar a coñecer unha lista de dez especies que corren o maior perigo de extinción: o tigre, o oso polar, o gorila da montaña, o pingüín magallánico, o rinoceronte de Xava, entre outras (www.tlegraph.co.uk, 25-1-11). Son vítimas desde hai anos, séculos, da depredación humana. A tartaruga laúde, a máis grande de todas, que logrou sobrevivir 100 millóns de anos sobre este planeta, está diezmada pola caza e o seu hábitat corre perigo polo aumento do nivel dos mares. Hai peixes cuxo destino é converterse en sushi: "Un só exemplar de atún vermello púxose en Tokio ao prezo record de 32,49 millóns de yenes, aproximadamente 400.000 dólares por un só peixe" (www.treehugger.com, 15-1-10). Canto tempo lle quedará ao atún vermello antes de desaparecer?

Unhas 900 especies vexetais e animais extinguíronse nos últimos 500 anos, segundo unha infografía do sitio Mother Nature Network, e máis doutras 10.000 corren o perigo de seguir a súa sorte (www.mnn.com, 5-3-10). Pero é dun século a esta parte que este lance se acelera: a acción do home é máis rápida que o ritmo de reprodución natural da flora e a fauna. A balea gris non está precisamente a salvo e tampouco ecosistemas como o maior arrecife de coral do mundo, a Gran Barreira de Coral, ás veces cualificada como o ser animal vivo máis grande do planeta. Situado fronte á costa australiana de Queensland, esténdese ao longo de 2600 quilómetros e é visible desde o aire. A Unesco declarouno Patrimonio da Humanidade en 1981, pero non faltan os que prefiren o patrimonio propio.

A súbita morte de aves e de peixes era na antigüidade un presaxio seguro de catástrofe que non sempre se cumpría. No século XXI é unha realidade tanxible. A Natureza, morre ou estana matando?

Fonte: pagina12.com.ar