Odiosas comparacións

O 19 de febreiro de 2006, meses despois de ser nomeado secretario da comunidade, nun paseo de rutina polo monte atopeime con esta carballo talado con premeditación e aleivosía, presuntamente por algún comuneiro ou veciño.

Informei de dita infracción tanto aos compañeiros como ao garda forestal da Xunta, pero fixéronme tanto caso como se alguén cortase unha xesta. Tanto foi o caso que se me fixo, que alí seguiu ata que, supoño que o mesmo infractor, semanas despois levouno para a casa.

Ben isto a conta á vista deste máis que interesante artigo e por iso fago esta odiosa comparación. Como o monte de Nebra está tan inzado de carballos, que máis da un menos... nótese a retranca.

En Nebra facíanos falta algunha Julia Butterfly Hill.

3 de abril de 2006

Liña aberta | Javier Guitián
Eu súbome a un carballo

O 10 de decembro de 1997, Julia Butterfly Hill, unha activista de 23 anos, decidiu subirse a unha secuoya para impedir a súa inminente tala. Pasou 738 días entre as súas ramas e, sen por un só pé en terra, obrigou á compañía madeireira a indultala árbore e a todos os seus irmáns próximos. Soportou ataques e incomodidades, pero, ao final, conseguiu dobregar á Pacific Lumber Company e conservar a Lúa -así chamou á árbore- e unha pequena parte do bosque de Standford.

O ano 2011 foi declarado Ano Internacional dos Bosques. Esta celebración debería resultar útil para tomar maior conciencia de que os bosques son parte integrante do desenvolvemento sostible do planeta debido aos beneficios ambientais, socioculturais e económicos que proporcionan. Por iso, consciente da importancia de tal celebración, acudín presto á páxina web da Administración correspondente para informarme de proxectos e actividades. Ansioso introducín no buscador da páxina a referencia á citada celebración e, o meu gozo nun pozo, «non se atoparon resultados». Vaia.

Deixando á marxe as plantacións con especies foráneas, a situación dos bosques autóctonos galegos non é boa. Nin sequera aqueles incluídos nos nosos espazos protexidos gozan dunha protección real e, moitos deles, están seriamente ameazados. Talláronse soutos de castiñeiro centenarios; bosques como os do Oribio, en Triacastela, están seriamente ameazados e boa parte dos nosos bosques emblemáticos carecen de protección real algunha. A falta de compromiso coa súa conservación é tal que ata os programas de sensibilización social sobre a súa importancia desapareceron, e resulta difícil mencionar algunha acción concreta que non proceda da iniciativa privada.

Fronte a isto, grupos conservacionistas, educadores e medios de comunicación invisten tempo e diñeiro en concienciar á poboación sobre as consecuencias dunha política inexistente, máis aló de consígnaa e a propaganda. Na mesma liña, xorden iniciativas de conservación como a Fundación Fragas do Mandeo, ou campañas de sensibilización sobre a importancia do patrimonio, como a da asociación Monte dá Estrela, en Arteixo, por pór dous exemplos coruñeses próximos, que pon de manifesto que aos cidadáns lles preocupa o que está a ocorrer.

Por iso, os galegos temos moitos motivos para subirnos a un carballo emulando a Julia Butterfly, e deberiamos facelo. Non só para chamar a atención sobre a destrución dos nosos bosques, senón tamén para tomar certa distancia e buscar unha nova perspectiva desde a que volver empezar. Tal vez así os protagonistas do ano sexan os bosques e non, unha vez máis, os responsables da súa destrución.

La Voz de Galicia: Texto orixinal