domingo, 24 de noviembre de 2013

Unha parte do drama dos incendios é que o piñeiros non se rexeneran

O único pino que si se rexenera é o chamado canario, unha tipoloxía moi rara en Galicia. Os de aquí, aínda que tras un incendio se vexan verdes, polo xeral ao ano ou como máximo dous, comenzan a secar, de aí que canto antes se proceda a cortalos.
La Voz de Galicia: A forraxe con palla permite a rexeneración do monte en Oia

Tres meses despois do incendio, os primeiros brotes verdes son de centeo

«As frondosas brotaron todas, o eucalipto tamén e o piñeiro rexenerará nos próximos anos pola semente que caeu». O diagnóstico é de Antonio Pimentel, axente forestal con case tres décadas de experiencia ás súas costas. Fala nos montes de Oia e O Rosal que foron arrasados polas chamas do peor incendio que arrasou Galicia este ano. Nese lugar, a noite do 26 de agosto atacou os primeiros focos do voraz lume que calcinou nunha semana máis de 1.800 hectáreas.

A natureza obrou o seu milagre, pero tamén o traballo do home permitiu que se empecen a ver os primeiros brotes verdes. Non hai metáfora. A parroquia oiense de Burgueira foi a pioneira da provincia na aplicación do sistema chamado mulching. Trátase dun método de acolchado con palla para evitar a erosión e as riadas tras o lume.

Nalgunhas zonas lanzouse desde o aire e noutras se dispuxo en liñas paralelas de 30 metros de ancho monte abaixo. Superadas as primeiras choivas e agora, con plantas xa en brotación, confírmase o éxito do sistema que partiu do centro de investigación forestal de Lourizán e o Centro Superior de Investigacións Científicas. O obxectivo e prioridade tras o incendio era evitar as non menos graves inundacións que deixou tras de si o lume cando actuou na outra ladeira da Serra dá Groba no 2006.

O escepticismo era evidente entre algúns aldeáns pero todos colaboraron ante o temor de que se repitan arrástrelos que taponaron as canles do monte hai sete anos e obstruíron as canalizacións. « Colocáronse unhas sesenta toneladas de palla de centeo que se trouxeron en camións, en todas as zonas de gran pendente desprovistas de arboredos e nas que as escorrentías podían danar o terreo e afectar a vivendas ou propiedades», explica Antonio Pimentel. Foi hai mes e medio.

A día de hoxe, «toda a palla se mantén formando esas liñas que suxeitan o terreo e empezan os síntomas de descomposición e integración no terreo», confirma o experto. Ademais, «a semente da palla empezou a formar xa un manto de herba», explica Pimentel.

A forraxe das zonas máis castigadas e expostas funcionou, e afasta a temida pantasma das inundacións, aínda que hai varias frontes abertas.

O sistema ten tres funcións. O manto de palla amortece primeiro a caída da auga para que non rompa o chan e esa mesma malla evita arrástrelos ao non haber un rozamiento directo. A terceira é a que puxo cor entre tanto negra xa que a palla que se empregou é de cebada. «Esa semente ha germinado e provoca un enraizamiento na terra, suxeitándoa a través dunha entramado de raíces», confirma Antonio Pimentel.

Aínda que non só se empregou esa palla para forrar a zona xa que os restos das podas programadas máis apropiados tamén se reciclan coa mesma función. Córtanse e retiran do monte todas as árbores calcinadas e trabállase para chegar antes que as choivas.

No hay comentarios: