E se fixeramos o mesmo?

Fai días que tiña gardada esta noticia no borrador: Un acceso á aldea de Rialiño enfronta a unha familia coa comunidade de montes de Dodro

Unha familia do núcleo de Rialiño, no municipio de Dodro, está «indignadísima» co proceder da comunidade de montes Balouta e Fontecoba. Devandita familia abriu de forma recente un acceso cara á aldea por unha leira de monte da súa propiedade, na que días atrás instalou uns postes que delimitan a zona de entrada. Fíxoo, segundo a súa versión, porque nesa zona existe «un camiño de monte de toda a vida» polo que considera que ten dereito a arrombar unha entrada desde o mesmo.

Pero, para sorpresa desta familia, hai unha semana que apareceron fronte á entrada á leira varios surcos feitos na terra, neste caso pola comunidade de montes Balouta e Fontecoba, que así o recoñece. Os surcos pódense ver, unicamente, á altura das dúas leiras propiedade desta mesma familia e, con iso, péchase o paso cara ás parcelas co que a propietaria das mesmas está tan indignada e enfadada que anuncia que chegará «ata as últimas consecuencias» para defender o que considera que ten dereito.

Esta persoa explica que abriu o acceso desde o monte coa idea de que poida usalo toda a aldea, unha vez que as pistas interiores do núcleo de Rialiño son tan estreitas que malamente pode circular un vehículo pequeno, sen contar as pedras que hai polo medio. «Se un día é necesario que veña un ambulancia ou un camión grande, pode entrar pola miña leira», asegura a propietaria que insiste en que pode facer o que fixo, unha vez que a parcela dá a un camiño de toda a vida, conta.

Terreo comunal

A muller está molesta coa comunidade de montes porque entende que unicamente a quere prexudicar ao abrir os surcos fronte ás súas parcelas e, con iso, pecharlle o paso. Xa non entende como a entidade quere facer unha plantación nunha zona na que aínda hai árbores a pé e veo como un ataque aos seus dereitos. é por iso que asegura que se moverá.

A versión da comunidade de montes Balouta e Fontecoba é outra. Esta recoñece a existencia do camiño, pero precisa que está en monte comunal do mesmo xeito que a leira particular linda co terreo da comunidade. A entidade engade que a familia de Rialiño modificou sen permiso a condición do camiño ao facer un recheo, «cando non debe nin pode». Neste sentido, recordou que eses terreos están afectados por un proceso de concentración parcelaria de monte privado e que van acabar en mans particulares.

A comunidade recoñece abertamente que fixo os surcos na terra á mantenta, co fin de «tomar posesión do noso terreo» e con iso «obstaculizar» o paso pola pista. Insiste en que a familia debeu pedir permiso para actuar no camiño do monte pero, en calquera caso, descarta por completo que a entrada á leira convértase nun acceso permanente. Así mesmo, aclara que non se trata de ir contra esta veciña en particular senón que faría o mesmo se se tratase doutra persoa unha vez que, sinala, « a nosa obrigación é defender ou terreo comunal por riba de todo».

Case estamos por copiar aos directivos desta comunidade e collelo tractor para facerlle uns regos a esta pista que atravesa o agro de meu pai, porque de momento e mentres non se-lle abone a expropiación ilegal, segue sendo seu.
Tamén estamos agardando (sentados) porque o presidente cumpra a súa palabra e lle devolva os eucaliptos que lle derribaron.
Por certo, como se pode apreciar na foto, o máis incrible é que despois de partirlle o agro este careza de acceso dende a propia pista, outra promesa que foise co vento.