Aqueles pinos de Pondal

JOSÉ MANUEL PONTE: Xa non queda nada daquel gran piñeiral que inspirou a Eduardo Pondal para compor o catro estrofas inmortais ás que puxo música Pascual Veiga. Estendíase desde o doce colo do val de Ponteceso, onde o vate tiña a súa casa solariega, até os bravos contornos da costa de Corme.

Era unha delicia pasear por alí deixándose mecer polos aromas do monte e os cantos dos paxaros, mentres o vento cara a soar a arpa nas copas das árbores ( Polo menos así o cantaba Pondal: "De escuro arume arpado co seu ben compasado monótono fungar") Pero, unha noite de vento propicio, algunhas mans anónimas prendéronlle lume e ardeu enteiro como unha tea, e non chegou até Nova York, que queda xusto enfronte, porque a distancia é longa e pola mar só saben viaxar os chamados lumes de Santelmo, eses que asustan aos mariños. Ninguén se encargou de repoboar os piñeiros queimados e pouco despois o terreo cubriuse totalmente con miles de horribles eucaliptos, que é unha árbore que parece que o planta o diaño de tan apresa que crece. Cando existía o piñeiral, abundaban alí a perdiz, o coello e os esquío e durante moito tempo-eu ouvino contar- non había trazada estrada, polo que debía cruzarse a pé ou a cabalo.

De tan tupido e extenso que era, a xente -unha máis que outra- pasaba algo de medo na travesía, sobre todo cando caían as sombras naquela parte do mundo. Unha noite desas -especialmente escura , nubrada e sen lúa- chegou un home a un bar de Ponteceso preguntando se habería alí alguén que tivese intención de dirixirse ao veciño Corme, para facer xuntos a viaxe. Como lle dixesen o nome dun que saíra cara a uns minutos, cansado de esperar polo mesmo, foise tras el correndo. Din que nunca se deu unha travesía tan rápida, porque cando o primeiro en emprender o camiño ouviu tras de se a outro que o perseguía, creu que eran maleantes, ou aínda peor espíritos da Santa Compaña que viñan levarllo para o outro mundo.

Corría un -nunca mellor devandito- como alma que leva o diaño. E o mesmo facía o outro por non quedar atrás, ata que chegando ás primeiras casas de Corme, xa medio rendidos, recoñecéronse por fin o un ao outro, e despois se desmaiaron. Desgraciadamente, o panorama que se ofrece agora non inspirase a Pondal, porque o piñeiral é un eucaliptal tenebroso e, por se faltase algo para afear a paisaxe, autorizouse tamén a instalación de decenas de aeroxeradores e o trazado dunha estrada enorme, case unha autoestrada, que esnaquizará o que queda do monte e do val.

Por iso mesmo, coincidindo co Día da Patria Galega, eu propóñolle ao inminente novo goberno que cambie a letra do himno nacional para adaptalo á realidade. Hai un tempo, propuxen arrincar deste xeito vibrante: " Que din os eucaliptos nas costas pestilentes...", pero ninguén se animou a continuar a rima. Os piñeiros desaparecerían pero aínda nos sobran bos poetas.

Fonte orixinal: Faro de Vigo