La Nueva España: La Viliella, el infierno en Muniellos
«O monte paga por todo. Se a un ponlle unha multa, ou non lle dan unha licenza ou non lle deixen cortar árbores, pode pasarlle pola cabeza queimar o monte», resume Juan José Rodríguez, veciño do núcleo da Viliella (Cangas del Narcea), en plena reserva natural de Muniellos, que antonte, luns, sufriu un incendio forestal que destruíu 35 hectáreas de monte baixo e varios dos carballos que fixeron deste bosque a xoia verde de Asturias. Os veciños están convencidos de que o causante deste lume, que onte aínda fumeaba, foi alguén que coñecía o terreo. Buscaba, opinan, vingarse da Administración. Ou simplemente limpar a maleza dun camiño que dá acceso ás leiras. Ou abrir claros no bosque para facilitar a caza, prohibida neste espazo protexido.
«Ao que fixo isto habería que colgalo», queixouse outro veciño. O lume quedou a medio quilómetro das casas, pero destruíu a ladeira que se estende tras o pobo. Durante unhas horas, algúns veciños temeron pola súa integridade física. «Imaxine eu que non podo moverme ben. O lume vai terminar devorando este pobo», asegurou José Menéndez, impedido desde que tivo un accidente en 1993.
«Ninguén pode ter interese en queimar o monte. Xa ninguén ten gañado. Só queda en Larón, pero ten todo o pasto que quere», asegura Xullo Rodríguez, de 74 anos, que regresou hai uns anos ao pobo. «Cando gañara, queimabamos para pastos, con coidado de non danar as árbores. Sempre se necesitaba madeira para reparar algunha casa», confesa.
O interese que suscitou o pobo a raíz do incendio non deixa de causarlle certo estupor. «No inverno quedamos incomunicados, pedimos axuda para que abrisen o camiño, pero non nos fixeron nin caso», engade.
O lume cambiou a fisonomía da Viliella. «Aí arriba está o inferno», comenta Manuel Álvarez, en referencia ao estado en que quedou a Col.láu. Álvarez, que se marchou do pobo con 2 anos e volve desde Madrid todos os veráns, sente a perda como propia. «Calculo que ardería o setenta por cento da ladeira. Isto dá moita pena», engade. Un paseo pola área queimada mostra ás claras que o risco de que o lume se rebrote debe tomarse moi en conta. «Pisas nalgunhas partes e empeza a saír fume. Non hai forma de apagalo», indica Álvarez.
Os gardas forestais do Suroccidente percorreron onte o monte para avaliar o risco, mentres un helicóptero vertía cada dez minutos unha cuba de auga sobre a área queimada. «Chamas xa non hai, pero hai moito puntos quentes, que é o peor», indica un dos gardas.
Manuel Álvarez indica que levan uns anos pedindo ao Principado que limpe o camiño de acceso á Braña da Viliella e ás pradarías da Pasada e A Porquera. Algún ano foron os propios veciños os que sanearon o camiño, polo que antes pasaba un carro, pero a risco de ser multados. Non se pode tocar unha brizna da reserva natural. «Din que teñen os camiños así para poñerllo difícil aos furtivos, pero o único que fan é pechalos», engade Manuel Álvarez. De feito, é practicamente imposible dar un paseo polo camiño que leva ás leiras, un uso recreativo que, por certo está prohibido.
«O monte paga por todo. Se a un ponlle unha multa, ou non lle dan unha licenza ou non lle deixen cortar árbores, pode pasarlle pola cabeza queimar o monte», resume Juan José Rodríguez, veciño do núcleo da Viliella (Cangas del Narcea), en plena reserva natural de Muniellos, que antonte, luns, sufriu un incendio forestal que destruíu 35 hectáreas de monte baixo e varios dos carballos que fixeron deste bosque a xoia verde de Asturias. Os veciños están convencidos de que o causante deste lume, que onte aínda fumeaba, foi alguén que coñecía o terreo. Buscaba, opinan, vingarse da Administración. Ou simplemente limpar a maleza dun camiño que dá acceso ás leiras. Ou abrir claros no bosque para facilitar a caza, prohibida neste espazo protexido.
«Ao que fixo isto habería que colgalo», queixouse outro veciño. O lume quedou a medio quilómetro das casas, pero destruíu a ladeira que se estende tras o pobo. Durante unhas horas, algúns veciños temeron pola súa integridade física. «Imaxine eu que non podo moverme ben. O lume vai terminar devorando este pobo», asegurou José Menéndez, impedido desde que tivo un accidente en 1993.
«Ninguén pode ter interese en queimar o monte. Xa ninguén ten gañado. Só queda en Larón, pero ten todo o pasto que quere», asegura Xullo Rodríguez, de 74 anos, que regresou hai uns anos ao pobo. «Cando gañara, queimabamos para pastos, con coidado de non danar as árbores. Sempre se necesitaba madeira para reparar algunha casa», confesa.
O interese que suscitou o pobo a raíz do incendio non deixa de causarlle certo estupor. «No inverno quedamos incomunicados, pedimos axuda para que abrisen o camiño, pero non nos fixeron nin caso», engade.
O lume cambiou a fisonomía da Viliella. «Aí arriba está o inferno», comenta Manuel Álvarez, en referencia ao estado en que quedou a Col.láu. Álvarez, que se marchou do pobo con 2 anos e volve desde Madrid todos os veráns, sente a perda como propia. «Calculo que ardería o setenta por cento da ladeira. Isto dá moita pena», engade. Un paseo pola área queimada mostra ás claras que o risco de que o lume se rebrote debe tomarse moi en conta. «Pisas nalgunhas partes e empeza a saír fume. Non hai forma de apagalo», indica Álvarez.
Os gardas forestais do Suroccidente percorreron onte o monte para avaliar o risco, mentres un helicóptero vertía cada dez minutos unha cuba de auga sobre a área queimada. «Chamas xa non hai, pero hai moito puntos quentes, que é o peor», indica un dos gardas.
Manuel Álvarez indica que levan uns anos pedindo ao Principado que limpe o camiño de acceso á Braña da Viliella e ás pradarías da Pasada e A Porquera. Algún ano foron os propios veciños os que sanearon o camiño, polo que antes pasaba un carro, pero a risco de ser multados. Non se pode tocar unha brizna da reserva natural. «Din que teñen os camiños así para poñerllo difícil aos furtivos, pero o único que fan é pechalos», engade Manuel Álvarez. De feito, é practicamente imposible dar un paseo polo camiño que leva ás leiras, un uso recreativo que, por certo está prohibido.
No hay comentarios:
Publicar un comentario